Yaz günlerinin vazgeçilmez baksır(boxer) ve atlet ikilisini vücudumdan bir parçaymış gibi taşıdığım zamanlardı o zamanlar. Kollarının altı oldukça genişlemiş, rengi beyazdan çok griyi andıran bir atlet serisine sahiptim. Baksırım ise cıvıl cıvıl renkleri ve üzerindeki türlü çizgi film karakterleriyle atletin şaheserliğini gölgede bırakıyordu. Bir yerlere gitmek zorunda olduğum zaman dolabımda bulduğum herhangi bir altlığı -şort, eşofman, pantolon- giyer, yumurta pişiren sıcakların pestil gibi erittiği asfalttan korunmak için özellikle anne terliğini seçerdim. Böyle bir adamdım işte ben. Anne terliklerini şık bir gece kostümünün parçası gibi özenle giyen, rengi kaçmış atletle sokağa fırlamaktan çekinmeyen biri.
Etrafımda dönen türlü muhabbetlerin ve gülüşmelerin olağanca sıkıntısına aldırmaksızın yürüyordum yolda. İş adamlarının şık takım elbiselerini nezaketle taşıması gibi dimdik, "koy bi tarafına rahvan gitsin" atasözünün kulaklarını çınlatırcasına rahat. Dünyanın kaçta kaçı beni seyrediyordu bilmem ama her geçişimde ısrarla gözlerini üzerime diken Fatma Teyze her zamanki gibi balkonda pis pis bana bakıyordu. Ve ben yine her zamanki gibi onun daha da gıcık olması için elimi atletime attım; alkolden ve çeşitli abur cuburlar sayesinde göbekten çok her şeye benzeyen, davul derisi gibi gerilmiş şişman et tabakasını kaşımaya başladım. Öyle sakin sakin de kaşımıyordum ha, sırf Fatma Teyze'nin bakışlarını daha da üzerime çekmek için atletimden dışarı taşıyordum göbeğimi. Kim bilir içinden ne geçiriyordu Fatma Teyze; "Eskiden böyle miydi mirim, adam dediğin tığ gibi gezerdi sokaklarda.." Eminim buna benzer bir şeyler söylüyordu fakat bu eski adamların tığ gibi olmalarına duyduğu özlemden çok kendi yaşlı bedenini geçmişe göndermeye yönelik bir girişime benziyordu. Olsundu. Sadece yılın belirli bir kısmında da olsa yaptığı aşurelerden ötürü bu dedikoducu ve fellik fellik gözleriyle ucu bucağı deşen kadını sevebilirdim. O gözlere ve diline sırf o aşureleri için katlanabilirdim. "Fatma Teyze nasılsın?" dedim, tüm sataşma ve laf atma güdülerimi harekete geçirerek. İçinden "Mendeburun dölü bir de utanmadan selam veriyor" dediğine adım gibi emindim, fakat usta tiyatroculara taş çıkartan mimikleriyle "Sağol Tahsin oğlum sen nasılsın" dedi. Bu diyalog ağır bir savaş gösterisini andırıyordu; çünkü Fatma Teyze kozunu oynamıştı. Çocukluğumdan beri tanışıklığımız olduğu için benim "kısa pantolon"la gezdiğim günleri bile Fatma Teyze hiç sevmediğim, kullanmadığım ve alışık olmadığım ikinci adımla seslenmişti. Bunu daha önce de yapmıştı fakat bu kadar naif bir selama karşılık "ulan dünkü bok, koskoca Fatma ile baş edebileceğini mi sandın?" minvalindeki savaş hamlesi daha öncekilere kıyasla radikalce bir çıkış olmuştu. Böyle bir hamle beklemediğim için bir süre sessiz kaldım, daha sonra beynimi sıfırladım ve her şeye yeniden başlamak üzere cevap verdim; "İyiyim Fatma Teyze, hamdolsun." Aramızda yaklaşık 5-6 metre mesafe olmasına rağmen Fatma Teyze'nin içinden söylediklerini duyar gibiydim; "Allah'ın alkoliği bir de hamdolsun diyor. Sanki eve her akşam alkollü gelen o değil de benim!" Bu diyaloğun galibi kesinlikle benim. Çünkü sabah akşam balkon kenarında mahallede olup biteni dakikası dakikası takip eden, mahallede dönen dolaplar hakkında dedikodu yapmaktan çekinmeyen, eve gelen kız/ erkek arkadaşlarım hakkında salak salak yorumlar yapan bu kadını sinir etmek bile zafer sayılırdı. Pis pis sırıtıyordu Fatma Teyze. Ben ise gülümsüyordum. Kazanmanın verdiği o "hehehe noldu cicim" edasıyla hem de!
Bir dakika lan? Ömrünün sonlarına girmiş bir "komşu" kadın için bu kadar uzun yazı yazabildiğime göre sakın kaybetmiş olmayayım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder